Taaltrainingen Italiaans, Vertalingen & Tolkopdrachten
inloggen online leeromgeving
Home > blog > Una famiglia particolare

Una famiglia particolare

29-01-2014

Je wereld ziet er bijzonder uit als je opgroeit in Nederland en Italiaanse wortels hebt.

Mijn Italiaanse familie woont in een klein dorpje aan de rand van Aspromonte (ruwe bergen), een bergmassief in de provincie Reggio Calabria. De eerste keer dat ik er kwam was gelijk voor een periode van drie weken; dan leer je het Calabrese leven goed kennen. Ik was 18 en keek er echt naar uit om mijn familie te ontmoeten. Een heel bijzondere belevenis mag ik wel zeggen, niet alleen omdat het vreemd is om mensen te ontmoeten die gelijk in de gloria zijn als ze je zien terwijl je ze niet tot nauwelijks kent, maar ook omdat je geen woord verstaat van wat ze zeggen. Mijn vader sprak en spreekt thuis namelijk geen Calabrees. De zin 'parla in italiano altrimenti Rosanna non capisce - spreek in het Italiaans, anders begrijpt Rosanna het niet’ was in die eerste week niet van de lucht. Maar in week 2 begreep ik steeds meer en in week 3 sprak ik vloeiend Calabrees ....... nee hoor, maar ik ging me wel steeds beter redden.

Zoals veel Calabrese vrouwen is mijn tante, zia Caterina, ook veelvuldig in de keuken te vinden. In de weken dat wij er waren, kookte ze twee keer per dag warm – de meest heerlijke dingen mag ik wel zeggen. Probleem was wel dat ik na één week 2 keer per dag warm eten 3 kilo was aangekomen. Een ietwat ongunstige ontwikkeling, zeker als je nog twee weken te gaan hebt, maar ja, zeggen dat je minder wilt eten heeft echt geen enkele zin. Dan maar een leugentje om bestwil: mal di pancia - buikpijn. En als je in Italië ziek bent, ben je gelijk heel zielig, dus men had alle begrip.

Ben je van het vrouwelijk geslacht dan ga je in kleine Calabrese dorpjes vaak een zwaar leven tegemoet en dat begint al jong. Je wordt doorgaans erg kort gehouden door je vader en als je broers hebt, wordt je leven er niet makkelijker op. Als je namelijk zelf interesse begint te krijgen in de andere sekse dan zijn je broers trouwe ‘chaperonnes’.
Tijdens mijn eerste bezoek aan de familie had ik op een dag geen chaperonne. Ik sprak op het dorpsplein met een jongen en een meisje (een broer en zus). Mijn tante die mij zag vanaf het balkon van haar huis sommeerde mij naar binnen te gaan. Vanaf dat moment mocht ik niet meer alleen de straat op. Zelfs door een kort onschuldig gesprek had ik onbewust de naam van mijn familie door het slijk gehaald. Dat er ook een meisje bij het gesprek aanwezig was geweest, deed totaal niet ter zake. Ik had zonder de juiste begeleiding met een jongen, niet zijnde familie, gesproken en dat is in een klein Calabrees dorp heel duidelijk ‘una cosa che non si fa’. Dat werd de volgende dag onderstreept toen ik met mijn neef langs een paar bejaarden liep. Hun gesprek ging over mij, ‘het hoertje van de familie’. Ik was behoorlijk geschokt.

Mijn eigen vader vond het trouwens ook nodig om mij en mijn eerste vriendje, een keurige Italiaan, in de gaten te laten houden door mijn broers. Maar na een welgemeende mep van mijn kant waren ze daar gauw klaar mee. Papà wist natuurlijk voor wat voor type mannen hij me wilde behoeden. Zou hij daarom zo content zijn met zijn Nederlandse schoonzoon?

Deel
ItalRosa Hilversum - Taaltrainingen Italiaans, Vertalingen & Tolkopdrachten website maken